Życiorys
Andrew Andy Warhol urodził się 6 sierpnia 1928 r. w Medzilaborcach na Słowacji, zm. 22 lutego 1987 w Nowym Jorku.
Wszechstronny artysta, najbardziej znany przedstawiciel pop-artu. Znany jest przede wszystkim z prostych i seryjnych kompozycji o wysokim kontraście kolorystycznym, do których używał techniki serigrafii. Serigrafia umożliwiła Warholowi odtwarzanie wystylizowanych portretów największych gwiazd świata rozrywki, do których należeli: Marilyn Monroe, Elvis Presley, Jacqueline Kennedy Onassis, Marlon Brando, Elizabeth Taylor. Tworzył także wizerunki innych powszechnie znanych postaci, którymi byli wówczas Mao Tse Tung, Lenin czy artysta Joseph Beuys. Andy Warhol traktował wszystko co malował przedmiotowo i bez zbędnych emocji.
Twórczość
Droga artystyczna, którą podążał Andy Warhol, zawiodła go na szczyt w dziedzinie ilustracji reklamowej. Malując, pragnął znaleźć swoje miejsce w artystycznym świecieW tamtych czasach pop-art, jak później zostanie nazwany, był już nurtem alternatywnym dla artystów chcących odłączyć się od action paiting. Andy Warhol zwrócił się w stronę tego nowego wówczas stylu w sztuce, w którym przedmioty popularne mogły być częścią przekazu artysty. Jego wczesne dzieła powstałe w dekadzie lat 60. ukazują wizerunki zaczerpnięte bezpośrednio z komiksów, kreskówek i ogłoszeń, a przy tym bardzo charakterystyczne i rozpoznawalne. Są ręcznie malowane z dodanymi kroplami ściekającej farby, które miały dodać jego obrazom powagi poprzez naśladowanie stylu Jacksona Polloca i jego współczesnych, którzy wówczas cieszyli się jeszcze ogromną popularnością. Warhol chciał być traktowany jak poważny artysta, chciał sprzedawać swoje dzieła, co mogło w konsekwencji oznaczać dla niego to samo.
Reżyseria filmowa
Warhol pracował używając wielu środków artystycznych: malarstwa, fotografii, rysunku, rzeźby. Był także bardzo płodnym reżyserem. Jego pierwsze filmy pochodzą z 1963 r. Łącznie w latach 1963-1968 nakręcił ich ponad 60. Charakteryzują się brakiem scenariusza. Miały być zwierciadłem życia i ilustrować prawdziwe zachowania aktorów-ludzi. Najpopularniejszym i zarazem najbardziej krytycznie udanym filmem Warhola były Chelsea Girls (1966). Film okazał się wysoce nowatorski, ponieważ zawierał dwa 16-milimetrowe filmy wyświetlane jednocześnie i, tym samym, dwie odmienne historie toczyły się równocześnie. Z kabiny projekcyjnej dźwięk mógł być robiony głośniej w jednym filmie, aby wyjaśnić jakąś historię, podczas gdy w drugim równocześnie był ściszany. Zwielokrotnione obrazy przypominają nowatorskie serie Warhola na płótnie z lat 60. Wpływ dwóch obrazów wyświetlanych równoczesne na jednym ekranie oraz wielonarracyjnego stylu można zaobserwować np. w Timecode Mike Figgisa. Inne ważne filmy to: My Hustler (1965) i Lonesome Cowboys (1968), sprośny pseudowestern. Blue Movie (1969), w którym supergwiazda Warhola, Viva, uprawia seks i wygłupia się w łóżku z mężczyzną przez 33 minuty, był ostatnim filmem Warhola-reżysera. Film był jednocześnie skandaliczny przez swoje szczere podejście do zbliżenia seksualnego. Przez wiele lat Viva odmawiała pozwolenia na publiczne wyświetlenie filmu. Stało się to dopiero w 2005 r. w Nowym Jorku, po przeszło trzydziestu latach.